Drie dagen bikkelen voor het paradijs

Als onze boot aanmeert bij de meest waanzinnige tropische Gili-eilandjes vlak voor de kust van Lombok en alle andere toeristen van boord gaan, kijken wij slechts smachtend toe. Dit Paradijs moeten wij eerst nog verdienen, middels een driedaagse expeditie naar de top van de een na hoogste vulkaan van Indonesië: Gunung Rinjani. Gelukkig worden we eenmaal op Lombok vriendelijk onthaald, door een zeer akelige en opdringerige taxichauffeur die ons voor 600.000 Rp naar de berg wil brengen. Helaas is hij de enige chauffeur daar en wij de enige toeristen. Na een mislukte onderhandelingspoging met deze vent, zuilen wij onze tassen richting de weg in de hoop daar alternatief vervoer te kunnen regelen. De man volgt ons echter met zijn auto en overal waar wij aankloppen, belt hij de eigenaar op om te zeggen, dat hij al een deal met ons heeft, waarna elk ander vervoer ons geweigerd wordt. Het is boven de 40 graden en onze dropplaats is nauwelijks een dorp te noemen, het volgende dorp is 5 km verderop. Tegen beter weten in, gooien we alle onze onderhandelingstechnieken nog eenmaal in de strijd en stappen voor 350.000 Rp bij hem in de auto, waarbij we nog een flinke sneer naar hem maken over de spelletjes die hij met ons speelt. Hij chagrijnig, wij chagrijnig, zetten we vaart richting berg. Onderweg verhuizen we ongezien ons geld naar de bh van Yvonne; daar zal moslimman niet zoeken!

Na een uur gereden te hebben wordt de auto opeens stil gezet en hevelt hij zonder overleg onze backpacks over na een andere auto voor het laatste stuk (wat nog een uur blijkt te zijn) en worden we gevraagd te betalen. We vergewissen ons ervan dat we echt niet extra geen betalen, voor deze autowisseling, wat beide chauffeurs bevestigen, want 'he is my friend'. Nog geen kilometer later wordt duidelijk dat de man verwacht dat wij onze trekking bij hem boeken: 'Later vriend, maar dat gaan we echt niet doen!' En prompt staan we weer stil. Tja, we schelden en we tieren nog wat, maar dat wordt natuurlijk dokken!

Rond 17.00 uur komen we aan in het uitgestorven dorp. Het is Ramadan en een maand lang wordt er gevast en gebeden. Het 'Allah Allah' galmt van zonsondergang tot 12 uur 's nachts en vanaf 3 uur 's nachts tot zonsopgang uit de speakers. Het officiële trekkingscentrum, waar wij ons expeditie wél willen boeken, blijkt alleen bewoond te worden door een drietal jongens die duidelijk iets hebben gehad waardoor ze behoorlijk wazig zijn en ons alleen weten te vertellen dat er geen gids aanwezig is. Geen enkele gids wil blijkbaar met een lege maag de berg op.
Gelukkig treffen we in ons hotel 2 backpackers die morgen de berg opgaan en die vandaag gedropt zijn vanaf het vliegveld door een mannetje van een boekingskantoortje ergens in de hoofdstad. Vanavond komt hun mannetje terug en wij staan de rest van de avond op scherp: wij willen klimmen!

Met de Ramadan is ook al het eten uit het dorp verdwenen en vinden we slechts één bouwvallig open restaurantje. We maken een keuze uit de menukaart, echter krijgen beiden ongevraagd nasi goreng met kip opgediend ('I think I just make the same for you sirs'). Mikado is er niks bij als Yvonne de kip van de rijst probeert te scheiden. Verspilde moeite, want bij de vegetarische Yvonne komt alles er 's avonds net zo hard weer uit. Welkom op Islamistisch Lombok! We willen inmiddels bijna terug naar het oervriendelijk Bali.

's Ochtends is alle ellende direct vergeten als wij, met ons gids en 2 dragers beginnen aan de klim naar het basiskamp. Het is helder en zonnig. Voor ons, in de verte, zien wij ons doel: de waanzinnig mooie top van de nog actieve vulkaan Rinjani. Wij trekken eerst langs de prachtige hand bewerkte akkertjes op de vruchtbare flanken van de vulkaan, klimmen vervolgens door graslanden en mistige bossen gestaag omhoog. Onze dragers, die elk 25 kg op een bamboe wig dragen, snellen op hun flipflops vooruit en wachten ons halverwege op met een warme op een kampvuur bereide maaltijd. Na de lunch moeten we 3 uur buffelen als we nog 1000 meter moeten klimmen over een steil pad naar het basiskamp op 2670 meter. Het tempo zit er lekker in: het gaat goed! Onze gids, die overigens wel een zware rugzak draagt, heeft er beduidend meer moeite mee. Hijgend en puffend blijft hij meters achter, gooit zijn poging om overdag te vasten overboord, ploft bij iedere gelegenheid dankbaar neer in het gras, rookt zijn sigaretje en stuurt ons vooruit. Hij blijkt het jongere broertje te zijn van de man die onze expeditie heeft geregeld. Hij heeft al in geen jaar meer de berg beklommen. Geen enkele andere 'echte' gids, stelde zich beschikbaar gedurende deze vastperiode, zo legt hij uit. (..Of zat broertje om geld verlegen?!). Afijn, wij kunnen er wel om lachen en arriveren redelijk fris (niet fruitig) in het basiskamp, waar we onze zichzelf verontschuldigende gids helpen om de tent op te zetten.

Onze locatie is fantastisch. De campsite zelf is helaas een vuilnisbelt, thanks to the lokale bevolking, die duidelijk nog een lesje ecologie kan gebruiken. Op de kraterrand kijken wij toe hoe de zon in rood en geel verdwijnt achter de bergen, terwijl langzaam de wolken omhoog trekken en het kratermeer beneden zichtbaar wordt. In het allerlaatste licht komt ook Rinjani zelf te voorschijn, onder een prachtige heldere sterrenhemel.

Bibberend, zonder geslapen te hebben, komen wij om 2 uur 's nachts ons nest uit om in het pikkedonker onze top poging te wagen; 3,5 uur lopen, 1100 meter stijgen. Voetje voor voetje volgen we de lichtslinger van hoofdlampjes de berg op. Het pad bestaat uit vulkanisch gruis en voor elke meter die we winnen, glijden we weer een halve naar beneden. Het laatste uur, is bijzonder steil; we klauteren op handen en voeten omhoog. Na elke 10 stappen staan we happend naar adem stil. Her en der vallen mensen met bosjes af: slechts 60% haalt het tot de top. Opgejaagd door het eerste ochtendlicht ploeteren wij voort, naar de piek die maar niet dichterbij lijkt te komen. Wij moeten de zonsopgang halen! Onze gids is in geen velden of wegen te bekennen: wonderbaarlijk genoeg is hij deze keer vooruit gesneld en zit hij relaxed te wachten op de top. (Dankjewel voor de aanmoediging!).

Precies op tijd staan we dan toch eigenhandig op de top. De zon komt waanzinnig op boven Sumbawa en verwarmt ons met haar eerste stralen, heel Lombok is zichtbaar en onder ons zien wij het prachtige kratermeer met daarin een heuse rokende minivulkaan. Top!! Met reusachtige passen glijden we verwikkeld in een stofwolk terug naar het basiskamp. Toppoging geslaagd! Nu ontbijten.

We hebben een kleine inschattingsfout gemaakt; al onze energie en moedwil hebben we op de top gezet: WE MOETEN DE TOP HALEN! Alle kilometers die we daarna nog moeten maken waren we even vergeten. En gezien wij de trek in 3 i.p.v. 4 dagen willen doen, zijn dat er nogal wat... Met al 5,5 loopuren op de teller voor vandaag, zetten we verzuurd vaart naar het kamp voor de tweede nacht: 3 uur afdalen naar het kratermeer en 3,5 uur klimmen naar het kamp op de tegenover gestelde zijde.. AUCH! Gelukkig kunnen wij ons even troosten in het heerlijke 40 graden warme water van de vulkanische hotspring midden in de krater. De vissen kunnen het bad iets minder waarderen en drijven er dood bij.

Gestolen? Hoezo gestolen! Vragen wij ons af als de gids vertelt dat er waterflessen verdwenen zijn. Of was 8 kg een stuk lichter dan 16 kg water?! We moeten vanaf nu dus water uit de diverse bronnen drinken. Verontrustend gezien de grote hoeveelheid afval en dode vissen die we steeds tegenkomen. We verzoeken met klem om het water minimaal 10 min. door te koken. Met 8 liter water te kort en alleen brandhout als brandstof, snelle onze porters telkens vooruit om hout te hakken, vuur te maken en weer een litertje te koken tot wij hen inhalen.

Onze klim naar de kraterrand wil niet vlotten en is abnormaal steil. Jeroens buik is overstuur en hij bezoekt geregeld bosjes, Yvonne's lichaam heeft geen zuurstof meer over voor de net ingenomen lunch, de gids heeft zijn snuffert op de grond hangen en verdwijnt ook steeds vaker de bosjes in. Met zonsondergang zijn wij de laatste groep die het tweede kamp bereiken; 15,5 uren hebben we gelopen. Te moe om misselijk om te eten, bekijken we nog net de zonsondergang, voor we bibberend onze tent in duiken. We kunnen nog lachen, de trek is gekkenwerk, maar de uitzichten idioot mooi!

Met enorme spierpijn worden we de volgende dag wakker en ontbijten we met Pisang Goreng (gebakken banaan met chocolade saus). Als opa en oma strompelen we de laatste 6 uur naar beneden door de jungle, om daar per auto en boot naar ons paradijs voor de komende dagen te worden verschepen: Gili Meno, de kleinste van de drie Gili-eilandjes, met kraakhelder water, prachtig koraal en palmboom strandjes. YES!

Voor foto's:
https://www.flickr.com/photos/jeroenberkenbosch/sets/72157645776401135/show/