Eten en gegeten worden

‘Hallo, I am B for Big man, but you can also call me Beatus. I will be your guide during you’re safari’. We schudden de hand van deze zeer kleine Afrikaan met omgeslagen broekspijpen en met imposante bierbuik. Voor ons hotel staat een nog imposantere Jeep geparkeerd. Vier dagen zullen we dwars door de beroemdste nationale parken van Tanzania trekken, op zoek naar de big 5. Vier dagen zitten, kijken, eten, slapen, niks doen. Dat hebben we wel verdiend na onze beproeving!

Met volle vaart denderen we over asfalt en grind naar Tarangire National Park, langs de weg passeren we vele Maasai dorpjes, met ronde kleihuisjes en rieten daken. In de omliggende velden zwerven jonge jongens (van soms nog geen 6 jaar oud) in veelgekleurde rode en blauwe gewaden met enorme kuddes koeien en geiten, op zoek naar voedzaam gras en water. Deze oorspronkelijk uit Noord-Afrika stammende Nomaden, maken zich sterk om hun traditionele levensstijl te behouden binnen Tanzania. Koeien, betekenen voor hen alles: aanzien én geld. Eén koe is 500 dollar waard, met 10 koeien koop je een vrouw. Een man met 10 vrouwen is… een rijk man!

Zodra wij de poort van Tarangire passeren, blijkt onze jeep ook nog over een cool uitklapbaar dak te beschikken. Met onze haren in de wind, staan we rechtop achterin en wanen wij ons in waanzinnig mooi vruchtbaar landschap rondom de oever van een bijna droogstaande rivier. Her en der reizen enorme Boabab bomen de lucht in, hun stammen vol littekens door het toedoen van de reusachtige kuddes olifanten die hier huizen. Wij kijken onze ogen uit: gazelles, antilopen, bavianen, zebra’s, zwijnen, gnoes, giraffen, olifanten, struisvogels.. we passeren een eindeloze hoeveelheid dieren.

De onderlinge hiërarchie is goed zichtbaar rondom de drinkplaatsen. De zebra’s blazen balkend de aftocht zodra een enorme kudde bokkende gnoes de oever afgestormd komt. Zij maken op hen beurt plaats voor een imposante olifant die met wapperende oren zijn voeten koelt in het water. Als hij even later recht op onze auto afloopt, opzoek naar een plekje om zijn kont te schuren, duiken wij ook maar even dapper weg. Terug richting uitgang stuiten we ook nog op twee slapende leeuwinnen, die we op nog geen meter afstand passeren. We werpen elkaar een zorgelijke blik toe: wat moeten we de komende 3 dagen nog doen, we hebben alles al gezien?!

We overnachten op een veilige camping in een dorp (Mosquito town, of all places), waar we ook William ontmoeten, verantwoordelijk voor het meer dan een kilo wegende lunchpakket van vanmiddag en onze kok gedurende de komende dagen. De koffie, thee en popcorn staan al voor ons klaar en het eten staat al op het vuur; soep, brood, vis, rijst, salade, groenten, spinazie, fruit en gefrituurde banaan met karamel toe. William is op de hoogte van onze recente Kili-overwinning en is vastbesloten om te compenseren voor al onze verloren kilo’s. Daarnaast vinden Tanzanianen slanke vrouwen maar helemaal niks: ‘Iphone (zoals ik al dagen genoemd word), you have to eat’.

Rond de middag komen we aan in Serengeti National Park. Deze enorme (dorre) grasvlakte is de kraamkamer van duizenden gnoes elk jaar (in de winter) en het jachtterrein van alle Afrikaanse kat-achtigen. Wij zijn echter aanvankelijk wat teleurgesteld, na het prachtige vruchtbare landschap en de vele waterpoelen en Boabab bomen van Tarangire NP, kijken we nu uit over eindeloze leegte. En waar het gister barste van de dieren, zien we hier soms kilometers lang niks. Echter naarmate de dag vordert beginnen we enorme liefde te ontwikkelen voor dit park, als we krokodillen, nijlpaarden, buffels, hyena’s, Jakhalzen, leeuwen en twee cheeta’s mogen toevoegen aan ons lijstje. Dit zijn de echte grote jongens en wij zitten er met onze neus bovenop.

In het midden van het park slaan wij ons kamp op, vannacht zal enkel ons tentzeil ons scheiden van het wild. Helaas is B for Bigman Beatus, hoewel deskundig, niet een man van veel woorden of gezelligheid. Aangekomen bij de kampplaats meldt hij nog net even waar de toiletten zijn en de douches, voor hij zich uit de voeten maakt naar de keuken. Wij trekken daarom ook maar ons eigen plan en beklimmen de direct aan de campsite grenzende rots, vanwaar we waanzinnig uitzicht hebben over de door de laagstaande zon verlichte vlakte. Onze rust wordt ruw verstoord zodra de gids ons in het zicht krijgt en ons naar beneden sommeert: ’thats the lionrock, come down, they might kill you, they use the rock frequently to watch over the plains for pray, come down NOW’. Oké, dat hoef je ons geen twee keer te vertellen. We waren er niet helemaal vanuit gegaan dat we een kamp zouden opslaan midden in het territorium van een leeuwenfamilie. Dit wordt een spannend nachtje. We houden het omliggende gebied gedurende de avond in de gaten en zien een kudde buffels, een giraffe en groep bavianen passeren in het gebied rond onze tent.

’s Avonds in het donker licht een enorme hoeveelheid ogen op in het schijnsel van ons hoofdlampen. Een kudde gazelles, zij hebben beschutting gezocht voor de nacht op het veld direct achter onze tent. We kijken een tijdje uit over het veld, tot we de twee lichtgevende ogen ontwaren van een hyena die de gazelles besluipt: oké nu is het tijd om de veiligheid van onze tent op te zoeken! ’s Nachts worden we meerdere keren wakker; er jankt een hyena, kort daarna gevolgd door lage brullende geluiden; het zullen de gazelles wel zijn. Wij stellen ons toiletbezoek voor de zekerheid echter nog maar even uit.

‘How did you sleep?’vraagt onze gids, als wij ons om 5.30 uur slaapdronken melden. Zelf heeft hij geen oog dicht gedaan: onze brullende gazelles, bleek een groep hongerige leeuwinnen op jacht te zijn, die brommend hun activiteiten coördineerden. ‘They were only 50 meters away from your tent.. they must have been very hungry... really dangerous, really dangerous’, zegt onze gids hoofdschuddend. Wij kunnen er wel om lachen: wilder en beter dan de Serengetti wordt het niet!

Ons vroege opstaan wordt beloond, want al snel vinden we een luipaard. Hoog in een boom, ontleedt hij zijn vers gevangen gazelle. Een afgekluifd been valt naar beneden. Volgevreten komt hij uiteindelijk ook zelf uit de boom en loopt slingerend weg. Onze gids wijst ons op dit grote geluk; hij rijdt regelmatig dagen rond zonder een luipaard te vinden. Schijnbaar hebben wij extreem veel geluk, want nog geen uur later vinden wij er nog drie: een moeder met twee vrijwel volgroeide jongen. Nu alleen nog een neushoorn en we hebben onze big 5 compleet. Beatus, moet om ons enthousiasme lachen: voor een neushoorn moet je wel heel erg veel geluk hebben.

Onze laatste dag spenderen we in de Ngorongoro Crater, deze miljoenen jaren geleden geïmplodeerde vulkaan, biedt binnen haar kraterwanden voldoende voedsel en water voor duizenden dieren die op zeer klein oppervlak naast elkaar bestaan. Met de eerste zonnestralen dalen wij af. Wederom hebben we stinkend geluk, een andere Jeep heeft een neushoorn gespot en was zo vriendelijk om Beatus te bellen. We spurten erop af en laten de olifanten links liggen, daar hebben we er al tientallen van gezien. We zijn net op tijd en vangen nog net een glimp op van dit fantastische dier, voor hij beschutting zoekt in de dichte bosjes. YES! De rest van de dag verzadigen we ons met nog meer gnoes, zebra’s, hyena’s, nijlpaarden, flamingo’s en buffels. We spotten welgeteld nogeens 20 leeuwen. Inmiddels zijn we ook helemaal aangepast aan het luie safari leven: we zitten snackend op de achterbank en komen alleen nog onze stoel uit voor dieren die zo ongeveer op de weg staan.

De foto's van de Safari:
http://www.flickr.com/photos/jeroenberkenbosch/sets/72157635581771731/show/