Niet het dak maar het balkon van Costa Rica
Door: Yvonne & Jeroen
Blijf op de hoogte en volg Jeroen
10 Februari 2010 | Panama, Bocas del Toro
De aankomende dagen gaan we zowel natuur op hoog en laag niveau bekijken. Natuur op zee niveau en daar ver boven. Per boot reizen we af naar Tortugeuro, een delta waar vele rivieren vanuit dichte jungle uitmonden in de Caribische zee . We sluiten een topdealtje met Leo een locale gids. Per kano peddelt hij ons de volgende ochtend door de smalle kanalen en vult ons lijstje met gespotte dieren rijkelijk aan. Brulapen, Slingerapen, Kaijmans (familie van de krokodil), vogels en een grote otter. Ook spotten we een jesus christ lizard, deze athletische hagedis kan namelijk over water lopen. Het is dus weer eens een ware dierentuin, maar dan in het echt. Leo is een bron van informatie. Hij imiteert het ene dierengeluid naar het andere en de meeste bolletjes haar en veer roept zowaar vrolijk terug.
Te voet gaan we verder op naar de top van de enigste heuvel. Hier zien we heel Tortuguero met al haar kanalen, mangroves en eilanden. Langs het pad spotten we poison dart frogs. Deze kleine rode kikkertjes verwarren met bosaardbeitjes is een dodelijk foutje. Dit zijn de kikkertjes waar de indianen hun pijlen in dopen om wild te verlammen.
We nemen afscheid van Leo en zetten onze reis voort naar Manuel Antonio . Volgens de Amerikanen één van de plekken waar je tijdens je leven geweest moet zijn. Voor ons is dit weer genoeg om te weten dat we vast naar een toeristisch natuurgebied gaan. We lopen hier door het tropisch regenwoud naar het strand. De luiaarden hangen bij bosjes in de bomen en aapjes en de wasberen scharrelen over het strand. Luiaarden spenderen 95% van hun tijd slapend, onderste boven hangend in de bomen. Ze zijn vrijwel altijd dope van de giftige bladeren die ze eten. Eens in de drie dagen komen ze naar beneden om een poepje te deponeren. Een gevaarlijke bezigheid, want menig roofdier zou hem graag van zijn wc snaaien.
Manuel Antonio is voor ons inderdaad iets te toeristisch en we besluiten de reis door laagland hier af te sluiten. Op naar San Gerardo De Rivas een bergdorp aan de voet van de hoogste berg in Costa Rica, Mount Chiripo.
Fris en fruitig staan we de volgende ochtend om 6 uur ’s aan de voet. Het bordje meldt dat we ons nu op een hoogte van 1710 meter bevinden. Dat wordt dus een dikke twee kilometer vertikaal omhoog. Fluitend zetten we de eerste stappen: up up up… Het dorp ligt al gauw een heel stuk beneden ons en de zon piekt net over de eerste bergen. We hebben voor ons gevoel mijlen ver geklommen als we na een uur het 1 km bordje tegen komen. 1 km??? Lopen we maar 1 kilometer per uur? Dan gaat deze wandeling 14 uur duren. Waar zijn we in vredesnaam aan begonnen??
We strompelen gestaag verder door het prachtige bos met af en toe uitzicht over de vallei. Enkel omhoog, omhoog, omhoog. Op de vogels na zijn we alleen. Tegen de middag komen we aan bij een
schuilhut, gelegen op de helft van onze trek . We strijken neer en lunchen met een prachtig schouwspel van mist en bos. We hebben de wolkengrens bereikt.
Hoewel de wandeling mooier en mooier wordt beginnen onze lichaampjes het te begeven. Het zuurstofgehalte wordt duidelijk minder en met Yvonne’s astma is dat een kortademige bedoeling. We lopen 20 stappen (Jeroen zegt dat hij wel meer kan, maar 20 doet vanwege Yvonne) en staan stil, gevolgd door weer twintig stappen en een pauze. Er zit geen schot meer in en de verzuring slaat toe. Nog 6 km te gaan, dit kunnen wij!
Niet veel later prikken we met onze neus door de wolken. Hoe vet is dat. De boomgrens ligt beneden ons en we kijken op de wolken. Slechts de vogels vliegen nog hoger dan ons. Dit is waar we het voor doen. Het loopt al tegen de avond als we het 13 km punt bereiken. We hebben bijna 11 uur geploeterd en geklauterd. Yvonne is helemaal leeg, op en gebroken. Jeroen steekt er nog enigszins fruitig bij af. We strijken neer op het pad en kijken toe hoe de zon wegzakt in het wolkendek ver beneden ons. De hemel kleurt rood en geel.
Aan dit paradijselijke uitzicht komt bruut een einde als met het donker ook een gure bergwind komt opzetten. De hut is nog niet zichtbaar en daar staan we moederziel alleen midden in de bergen. Bewapend met zaklamp kruipen we voort. Waar is die hut?! Het wordt steenkoud. Hij zal er toch wel zijn. We staan nu echt elke 10 stappen stil. Kapot zijn we. Als we dan eindelijk naar nog eens een uur de hut spotten staat het huilen nader dan het lachen. We staan op 3420 meter.
Binnen is het een vrolijke bedoeling. De andere berggeiten blijken vanmiddag met heel wat minder slagen en stoten de hut bereikt hebben. Als we zachtjes bekennen dat we om 6 uur vanochtend zijn begonnen, valt het volledig stil. Twaalf uur? Hebben jullie er twaalf uur over gedaan? Als we ons melden bij de receptie, blijken we ons betaalbewijs vergeten te zijn. Ook hebben we de paspoorten beneden gelaten. Met een zwak lachje en trillende stem zegt Yvonne dat ze het wel ff op gaat halen. We krijgen gelukkig een kamer en Yvonne ploft rillend met dubbel slaapzak op bed. Te moe om te eten of te slapen, de tranen stromen over haar wangen. Jeroen dwingt haar toch een broodje te eten, dat er net zo hard weer uit komt. Ook heeft ze koorts en hoofdpijn. Wat een rotberg! Wat een hobby!
Gelukkig gaat om drie uur ’s nachts de wekker. Op naar de top op 3820 meter om de zon op te zien komen. We hebben allebei knallende koppijn en zijn bij lange na niet hersteld we draaien ons daarom nog een keertje omstellen onze poging uit tot het eerste morgenlicht. Jeroen voelt zich op en top na omstandigheden en klaar om de berg te bedwingen. Een extra trip van 12 km. Yvonne voelt zich lamlendig, we proberen een kilometertje door koud winderig hoogland, maar het wil voor haar niet lukken. Er zit niks anders op dan 14,5 km terug naar beneden. Met opgeheven hoofd, want het landschap is werkelijk waar prachtig. We genieten nog even van de wolken en zuigen onze longen vol met steeds groteren percentages zuurstof. HEERLIJK! Trots en voldaan bereiken we na 8 uur lopen ons hostel. WE ZIJN THUIS!
Voor de foto's kijk op:
http://www.mijnalbum.nl/Album=CMDS4NEH
(link helemaal selecteren, vervolgens knippen en plakken)
Te voet gaan we verder op naar de top van de enigste heuvel. Hier zien we heel Tortuguero met al haar kanalen, mangroves en eilanden. Langs het pad spotten we poison dart frogs. Deze kleine rode kikkertjes verwarren met bosaardbeitjes is een dodelijk foutje. Dit zijn de kikkertjes waar de indianen hun pijlen in dopen om wild te verlammen.
We nemen afscheid van Leo en zetten onze reis voort naar Manuel Antonio . Volgens de Amerikanen één van de plekken waar je tijdens je leven geweest moet zijn. Voor ons is dit weer genoeg om te weten dat we vast naar een toeristisch natuurgebied gaan. We lopen hier door het tropisch regenwoud naar het strand. De luiaarden hangen bij bosjes in de bomen en aapjes en de wasberen scharrelen over het strand. Luiaarden spenderen 95% van hun tijd slapend, onderste boven hangend in de bomen. Ze zijn vrijwel altijd dope van de giftige bladeren die ze eten. Eens in de drie dagen komen ze naar beneden om een poepje te deponeren. Een gevaarlijke bezigheid, want menig roofdier zou hem graag van zijn wc snaaien.
Manuel Antonio is voor ons inderdaad iets te toeristisch en we besluiten de reis door laagland hier af te sluiten. Op naar San Gerardo De Rivas een bergdorp aan de voet van de hoogste berg in Costa Rica, Mount Chiripo.
Fris en fruitig staan we de volgende ochtend om 6 uur ’s aan de voet. Het bordje meldt dat we ons nu op een hoogte van 1710 meter bevinden. Dat wordt dus een dikke twee kilometer vertikaal omhoog. Fluitend zetten we de eerste stappen: up up up… Het dorp ligt al gauw een heel stuk beneden ons en de zon piekt net over de eerste bergen. We hebben voor ons gevoel mijlen ver geklommen als we na een uur het 1 km bordje tegen komen. 1 km??? Lopen we maar 1 kilometer per uur? Dan gaat deze wandeling 14 uur duren. Waar zijn we in vredesnaam aan begonnen??
We strompelen gestaag verder door het prachtige bos met af en toe uitzicht over de vallei. Enkel omhoog, omhoog, omhoog. Op de vogels na zijn we alleen. Tegen de middag komen we aan bij een
schuilhut, gelegen op de helft van onze trek . We strijken neer en lunchen met een prachtig schouwspel van mist en bos. We hebben de wolkengrens bereikt.
Hoewel de wandeling mooier en mooier wordt beginnen onze lichaampjes het te begeven. Het zuurstofgehalte wordt duidelijk minder en met Yvonne’s astma is dat een kortademige bedoeling. We lopen 20 stappen (Jeroen zegt dat hij wel meer kan, maar 20 doet vanwege Yvonne) en staan stil, gevolgd door weer twintig stappen en een pauze. Er zit geen schot meer in en de verzuring slaat toe. Nog 6 km te gaan, dit kunnen wij!
Niet veel later prikken we met onze neus door de wolken. Hoe vet is dat. De boomgrens ligt beneden ons en we kijken op de wolken. Slechts de vogels vliegen nog hoger dan ons. Dit is waar we het voor doen. Het loopt al tegen de avond als we het 13 km punt bereiken. We hebben bijna 11 uur geploeterd en geklauterd. Yvonne is helemaal leeg, op en gebroken. Jeroen steekt er nog enigszins fruitig bij af. We strijken neer op het pad en kijken toe hoe de zon wegzakt in het wolkendek ver beneden ons. De hemel kleurt rood en geel.
Aan dit paradijselijke uitzicht komt bruut een einde als met het donker ook een gure bergwind komt opzetten. De hut is nog niet zichtbaar en daar staan we moederziel alleen midden in de bergen. Bewapend met zaklamp kruipen we voort. Waar is die hut?! Het wordt steenkoud. Hij zal er toch wel zijn. We staan nu echt elke 10 stappen stil. Kapot zijn we. Als we dan eindelijk naar nog eens een uur de hut spotten staat het huilen nader dan het lachen. We staan op 3420 meter.
Binnen is het een vrolijke bedoeling. De andere berggeiten blijken vanmiddag met heel wat minder slagen en stoten de hut bereikt hebben. Als we zachtjes bekennen dat we om 6 uur vanochtend zijn begonnen, valt het volledig stil. Twaalf uur? Hebben jullie er twaalf uur over gedaan? Als we ons melden bij de receptie, blijken we ons betaalbewijs vergeten te zijn. Ook hebben we de paspoorten beneden gelaten. Met een zwak lachje en trillende stem zegt Yvonne dat ze het wel ff op gaat halen. We krijgen gelukkig een kamer en Yvonne ploft rillend met dubbel slaapzak op bed. Te moe om te eten of te slapen, de tranen stromen over haar wangen. Jeroen dwingt haar toch een broodje te eten, dat er net zo hard weer uit komt. Ook heeft ze koorts en hoofdpijn. Wat een rotberg! Wat een hobby!
Gelukkig gaat om drie uur ’s nachts de wekker. Op naar de top op 3820 meter om de zon op te zien komen. We hebben allebei knallende koppijn en zijn bij lange na niet hersteld we draaien ons daarom nog een keertje omstellen onze poging uit tot het eerste morgenlicht. Jeroen voelt zich op en top na omstandigheden en klaar om de berg te bedwingen. Een extra trip van 12 km. Yvonne voelt zich lamlendig, we proberen een kilometertje door koud winderig hoogland, maar het wil voor haar niet lukken. Er zit niks anders op dan 14,5 km terug naar beneden. Met opgeheven hoofd, want het landschap is werkelijk waar prachtig. We genieten nog even van de wolken en zuigen onze longen vol met steeds groteren percentages zuurstof. HEERLIJK! Trots en voldaan bereiken we na 8 uur lopen ons hostel. WE ZIJN THUIS!
Voor de foto's kijk op:
http://www.mijnalbum.nl/Album=CMDS4NEH
(link helemaal selecteren, vervolgens knippen en plakken)
-
10 Februari 2010 - 07:54
Rolf En Marion:
Als ik jullie was zou ik er nog een paar weekjes bij aanplakken want hier ligt er alweer vieze sneeuw.
Geniet nog van die laatste dagen daar.
x -
10 Februari 2010 - 10:27
Pap En Mams:
Een schitterend verslag. Wat kan een wandeling toch mooi zijn, ondanks het afzien. Weer een geweldige ervaring rijker. Foto's zijn ook mooi. Nu nog lekker een paar dagen genieten.
Tot zondag, liefs. -
10 Februari 2010 - 10:36
Ceciel:
Wat een verhaal weer! Heel wat spannender dan mijn avonturen! ;) Geschiedenis werkstuk over de Grieken en Romeinen... en stage... das mijn week deze week! Haha!
Kus! -
10 Februari 2010 - 11:43
Lina:
Nou dat was wel behoorlijk afzien, maar heeft mooie foto’s opgeleverd. Geniet nog van jullie laatste dagen daar.
Liefs xx
-
10 Februari 2010 - 21:54
A3:
Een berg is soms wel heel erg een berg. -
11 Februari 2010 - 07:59
Jannie Schmidt:
IK heb genoten van jullie reisverslagensoms werd ik er koud van maar wat een ervaringen voor jullie Iets wat je hele leven met je meegaat een veilige thuisreis Jannie -
11 Februari 2010 - 17:14
Martijn:
Het valt me van Jeroen wel tegen dat hij jou niet even op de rug heeft meegenomen naar de top. Overigens heeft het wel weer mooie foto's opgeleverd.
P.S. Wil je ook zo'n spin voor mij meenemen, dan laat ik hem ook over mijn gezicht lopen. Gertjan was overigens van mening dat er wel wat meer slangen geportreteerd mogen worden. -
12 Februari 2010 - 21:17
Henny Henk:
mooie foto's maar de spinnen hoeft van mij niet. nog fijne dagen en een goede terugreis gewenst
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
