Van hop hop hop naar flopper de pop

De day after de zware wandeling sjokt opa Jeroen ver achter Yvonne aan en hebben we gigantische spierpijn. Wij hebben rust verdiend en waar kan dat beter dan bij de zee! We reizen af naar Uvita, regelen een luxe kamer en drijven al gauw op onze rug in de golven. De kust is weer eens adembenemend mooi. De goudgele stranden zijn bezaaid met palmbomen, die tot in de zee reiken. Voor de kust liggen een paar eilandjes. Wanneer de zon dan ’s avonds langzaam wegzinkt in zee krijgen we een levende Costa Rica ansichtkaart cadeau.

Met onze mede tourgenootjes vertrekken we de volgende dag per speedboot naar Corcovado National Park. Dit is het meest geïsoleerde park van Costa Rica en de biodiversiteit is hier hoger dan in het Amazone regenwoud. Helaas hebben we een hansworst van een gids. In sneltreinvaart worden we door werkelijk weelderig regenwoud gejaagd. Enkel als hij zelf een vogel spot moet de hele groep op de rem, tovert hij zijn 300 x zoom telelens te voorschijn en klikt er driftig op los. Soortnamen kan hij ons niet geven, want zijn vogelgidsje ligt nog in de boot. Gelukkig vindt hij in ieder geval nog dat Yvonne mooie ogen heeft. Well thanks! En jou mooie doppen zitten in je zak, dit is Corcovado we willen dieren zien. Wij trekken half ons eigen plan en raken flink achter. We zijn hier maar één keer en willen genieten! We zuigen onze longen vol boslucht en luisteren naar het oorverdovende gegons van de krekels.

Met de kapitein hebben we geregeld dat hij ons op de terugweg dropt in Drake Bay. Een klein houten dorp midden in de jungle en enkel per boot bereikbaar. Vanuit onze hutje hebben we een prachtig uitzicht over de oceaan. We zitten op ons balkonnetje en hebben algauw bezoek van parkieten, kolibries, toekans en zelfs een zeldzame ara. Wauw!!

Vroeg in de ochtend schieten we van de ene golf naar de andere golf. We zitten met de zon op ons gezicht en met wapperende haren op een luxe duikcatamaran richting Cano Island. Een eiland 10 km uit de kust. Met turende oogjes kijken we om ons heen. Kunnen wij dolfijnen of walvissen spotten? Het geluk is aan onze zijde als niet veel later een aantal vinnen opduiken voor de boeg. Een aantal prachtige dolfijnen vermaken zich in de golven van onze boot. Liggend op onze buik met het hoofd buitenboord zitten we er met onze neus bovenop.

Voor de kust van het eiland gaan we voor anker. Jeroen vertrekt met 6 andere snorkelaars en een gids naar hun stukje aquarium. Ze spotten vele kleurrijke tropische vissen en de gids benoemt ze bij naam. Yvonne verkent wederom dieper water. Ze heeft de bodem nog niet bereikt of daar ligt de eerste rifhaai roerloos in het zand. Zachtjes naderen we hem tot op enkele meters. Het wordt nog mooier als blijkt dat het hier werkelijk regent van de haaien. We spotten er tien, elf, twaalf, elk zo’n 3 meter lang. We zijn nog geen 100 meter verwijderd van het strand en gniffelen om al die onwetende zwemmers. Een stuk verder op ligt een reusachtige pijlstaart rog van minstens 2,5 meter begraven in het zand. Hij verraad zichzelf door zand op te spuwen bij zijn kieuwen. Het pronkstuk van de dag is echter een zeeschildpad, die over ons hoofd peddelt en een prachtig silhouet vormt tegen het zonverlichte wateroppervlak.

We lunchen gezamenlijk op het dek, zoeken op welke vissen we hebben gespot en relaxen voor een uurtje. We dommelen wat, duiken van de boeg, zwemmen rond de boot en kletsen met onze zeer gezellige tourgenootjes. ’s Middags verplaatsen ze de boot naar een tweede duiklocatie en begeven we ons beide weer in de weelderige onderwater wereld. Helemaal in de nopjes met deze dag hangen we loom op het dek als we ons richting vaste land begeven. Waar we met de zeebenen weer de das omgedaan, direct het eerste restaurantje binnen lopen. We moeten het stellen met een niet al te grandioze maaltijd, maar naar een dag op zee gaat alles erin!

Via een 45 minuten boottrip over een prachtige rivier verlaten we Drake bay. Hierbij hebben vrijwel heel Costa Rica gezien. Met nog een paar dagen over besluiten we richting Panama te gaan. 14 uur bussen later zitten we vast in het grensstadje. Er heerst een wat onaangename sfeer als we in het donker uit de bus stappen. Een makke man op krukken sleept ons mee naar een volgens hem goed hostel. Blij dat er iemand mee hinkt, volgen we hem. Na een flinks stuk sjouwen staan we voor een golfplaten krot. De deur kan niet fatsoenlijk op slot. De fatsig bruine wc is in een onverlicht tuinhuisje op het met afval bezaaide erf. Te uitgeput om verder te zoeken zinken we op het bed en proberen de dierentuin aan beestjes te negeren.

Met een Panamese grensstempel op zak arriveren we tegen de lunch op onze island getaway voor de komende dagen, de zes eilanden van Bocas del Toro. Met een standaardtour verkennen we de eerste dag de bekendste bezienswaardigheden. De eerste stop is dolphin’s bay om, de naam zegt het al, dolfijnen te bekijken. Dit blijkt weer eens ver van uniek. Acht boten met samen een kleine 100 toeristen op twee arme tuimelaartjes. Telkens als even een rugvin boven komt, vliegen de oeoeoeh’s en aaaaah’s ons om de oren, klinkt er applaus en klikken alle camera’s er driftig op los. Alle bootmotoren komen abrupt tot leven in een race de beste plaats rond de eenmalig verschenen vin te veroveren. Ja oeeeeh ah, wat een mooie vin! Dit dolfijnenjagen is weinig romantisch en we zijn blij als we vaart zetten richting de snorkelplaats.

We vinden een prachtige onderwater tuin van levend koraal. De poliepen vormen de meest bijzondere vormen: hersenen, toeters, waaiers en slangen. Alles in fel blauw, paars, geel, rood en oranje. Tussen het koraal zwemmen de kleurrijke vissen. Vol verbazing laten we ons face down met de stroming mee drijven.
De laatste eilandtrekpleister is Red Frog Beach. Deze ontbreekt uiteraard ook niet in onze tour. Als we vlakbij het strand zijn rennen de lokale kinderen ons tegemoet. In de hand hebben ze wat groene bladeren met daarop de red dart frogs. “Wanna see! Touch?”. De kinderen proberen zo wat extra geld van toeristen los te trekken en een groep Nederlandse toeristen die achter ons lopen maakt hier dankbaar gebruik van. “WAUW Bea moet je eens zien wat die kinderen hebben. Lekker makkelijk nu hoeven wij ze niet zelf te zoeken!”. Wij lopen door en nemen een verfrissende duik in de golven.

Omdat we ook graag iets unieks uit ons verblijf hier willen halen, gaan we ’s avonds opzoek naar Oscar een locale gids. Deze man heeft 3 jaar geleden een aantal grotten ontdekt. Het geheim is goed bewaard gebleven, want wie we ook vragen, niemand heeft van de grotten gehoord. Oscar blijkt onvindbaar maar een watertaxi later komen we op een ander eiland in contact met zijn neef. Dodo is de naam en hij wil ons er morgen heen brengen!

Met een rap tempo en zonder reddingsvest aan scheuren we over de zee richting de grotten. We varen een smal kanaal op het oerwoud in. Al bukkend voor de laaghangende bomen manoeuvreren we ons over ondiep water richting een dok diep in de rimboe. Enkel Indianen leven hier en de bruingebakken toeristen zijn ver achter ons. Te voet glibberen we het laatste stuk naar de grot.

Het is een gesnerp van jewelste als we het hol van een kleine miljoen vleermuizen binnendringen. Het plafond is werkelijk een deken van harige lijfjes en dichtgevouwen vleugels. Een aantal wakker geschrokken exemplaren zoeven langs ons heen naar buiten. Gewapend met zaklamp dalen we af in de met water gevulde grot. Wanneer we achterom kijken en helemaal niks, maar dan ook echt niks zien, beseffen we ons dat we zonder zaklampje hier nooit meer levend uitkomen. Af en toe staan we tot onze schouders in het water. We komen in een grote ruimte met een klein natuurlijk ondergronds zwembad. Er is zelfs een klein watervalletje en een hoge steen die waaghals Yvonne dankbaar als duikplank gebruik! Hoppa kopje onder in gitzwart water.

Onze stoere DoDo leidt ons ook nog door een andere gang. We klauteren over hoge stenen en zakken dan weer weg in diep water. Uiteindelijk persen we ons zelf door twee stalactieten heen, terwijl het water tot onze kin komt. Hier komen we in de laatste ruimte. De grot gaat nog vele meters verder, maar voor ons wordt het te gevaarlijk.

Uitgelaten wandelen we terug naar de boot. We zijn twee natte votjes en zitten onder de blubber met vleermuizen poep. Het weer is prachtig en we besluiten nog een extra nachtje ons geluk te beproeven op de levendige eilanden. Net als de voorgaande avonden strijken we neer op een van de steigerbarretjes aan het water. We drinken cocktails en eten bij een overheerlijk thais restaurantje. ’s Nachts komt dit zelfde hapje heel wat minder overheerlijk, achterstevoren in het toilet terecht. Yvonne blijkt een (denken wij) voedselvergiftiging te hebben opgelopen. Mogelijk heeft al het grotwater er ook wat mee te maken. De rest van de nacht is ze in de run naar de wc. Eén extra nachtje worden er twee, maar dan is het toch echt tijd onze spullen te pakken en terug te reizen naar Costa Rica! Zondag gaan we met pijn in het hart dit heerlijke paradijs verruilen voor het oersaaie koude Nederland. Aardappeltjes, groenten & vlees… we komen eraan!

Foto's: http://www.mijnalbum.nl/Album=GNTAK3JZ
(Link helemaal selecteren, vervolgens knippen en plakken)